Scharrel heeft een scholenband met Ecuador!: 2014

Goed geslapen vannacht en wakker geworden met een stralend zonnetje. We konden alweer genieten van een heerlijk ontbijt in deze prachtige omgeving. We namen nog wat foto's van ons paradijsje en betaalden de rekening. Het zakje Belgische neuzen dat we cadeau gaven, werd zeer gesmaakt door de familie.
Vroeger dan voorzien arriveerde onze taxi zodat we nog vlug vlug onze koffers moesten pakken. Om 11 u vertrokken we richting luchthaven in Quito. Nog geen 20 minuten later haperde de auto ... geen brandstof meer! De chauffeur zette de auto aan de kant, nam een jerrycan die hij , raar maar waar, langs de kant van de weg bij een kraan vond en deed auto-stop. Gelukkig stopte er na korte tijd een auto. Onze chauffeur verzekerde ons dat hij terug zou komen en stapte de auto in. Na ongeveer 45 minuten kwam hij terug met een reddingsteam. Bij gebrek aan een trechter, knipte één van de mannen de bodem van een fles stuk, stak er een stokje in en zo kon het bijvullen beginnen. Vindingrijk, niet? Zo konden we, met een klein uurtje vertraging, onze rit naar Quito verderzetten.
We passeerden nog het monument 'la Mitad del Mundo', dat het midden van de wereld symboliseert.
Om 14 u kwamen we aan op de Mariscal Sucre aeropuerto. Na een half uurtje wachten konden we inchecken: eerst nog naar Guayaquil en dan naar Amsterdam. We kuierden nog wat rond en werkten aan de blog. Nadat we de tekst hadden ingetikt, wilden we de foto's laden. Helaas: geen internetverbinding meer. Nog maar eens! Greet hoorde dat haar naam en die van Noor werden omgeroepen. Wij dus snel naar de balie. Bleek dat hun bagage zou gecontroleerd worden. De koffer waarin Greet alle cadeautjes had gepakt en die ze voor de zekerheid (omwille van het meenemen van de stok van de hangzetel aan de buitenkant van de koffer) met plasticfolie had laten omwinden, werd uitgekozen.
In de hoop dat ze de koffer zouden sparen, vertelde Greet dat we leerkrachten zijn en dat we een scholenband hebben met de Pestalozzischool in Otavalo en van hen ook cadeautjes kregen. Dat weerhield de douanebeambte echter niet om de folie los te scheuren en heel de koffer overhoop te halen. Gelukkig werd deze nadien wel terug met folie ingepakt. De vlucht naar Guayaquil kon vertrekken. Na een half uurtje vliegen, bereikten we de luchthaven daar en moesten we uitstappen. Het vliegtuig werd gepoetst en een nieuwe bemanningsploeg ging aan boord. Om 20.20 u gingen we de lucht in om, met een tijdsverschil van 6 uren, rond 13.45 u in Amsterdam aan te komen. Daar namen we om 14.40 u de trein naar Breda, van waar we met de auto naar huis reden.
Rond 16.15 u eindigde voor ons een boeiende, verrijkende stageperiode.

We zijn erg dankbaar dat we de kans kregen om dit te mogen ervaren!

de ingang van ons paradijsje

gestrand: wachten maar ...

jerrycans genoeg :)

ons rescueteam

trechter maken

vullen maar

enkele plaatjes onderweg

monument met de bol = Mitad del Mundo

aangekomen op de luchthaven

onze vlucht is op tijd

wachten om in te checken

laatste verslagje voorbereiden

klaar voor vertrek

Vandaag lekker uitgeslapen. Om 9 u een heerlijk Bambú ontbijt: een stuk papaya, vers geperst ananassap, getoast brood of een broodje, een eitje zoals we het graag wilden, confituur en koffie.
Dan met de ‘chiva’ naar de watervallen. Onze ingewanden werden door elkaar geschud, maar de omgeving was mooi. Met de tarabita, een Ecuadoraanse kabelbaan van 569 m, vlogen we rustig over de bomen naar de overkant.
Langs smalle paadjes wandelden / klommen we van de ene waterval naar de andere. We zagen er 5 en onze tocht duurde 4 uren. Een voor een deeltje opgeknapte Greet wandelde dapper met ons mee tot aan de 3^de waterval. Wij gingen verder op verkenning terwijl Greet al rustig terug wandelde.
De chiva bracht ons terug en thuisgekomen genoten onze spieren van een lekker warm bubbelbad. Zalig! Een douche nadien, deed ons al evenveel deugd.
Nu trekken we nog even naar de ‘Meir’ om wat de eten.